Στα…σκουπίδια το 1/3 των τροφίμων που παράγονται στον κόσμο

"Το ποσοστό των τροφίμων που σπαταλιούνται παγκοσμίως είναι ντροπιαστικό" ανέφερε ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας σχολιάζοντας σχετική έκθεση.

Ο κόσμος χάνει ή σπαταλάει το 25-33% των τροφίμων που παράγει ετησίως για κατανάλωση, ένα τεράστιο ποσοστό που θα μπορούσε να καλύψει το χάσμα μεταξύ υποσιτισμού και επαρκούς δίαιτας σε πολλές χώρες, υποστηρίζει η Παγκόσμια Τράπεζα σε μια έκθεσή της που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα.

“Το ποσοστό των τροφίμων που σπαταλιούνται παγκοσμίως είναι ντροπιαστικό”, είπε ο πρόεδρος του διεθνούς οικονομικού οργανισμού Τζιμ Γιονγκ Κιμ. “Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πηγαίνουν για ύπνο νηστικοί κάθε βράδυ κι όμως εκατομμύρια τόνοι τροφίμων καταλήγουν στο σκουπιδοτενεκέ ή χαλάνε πριν φτάσουν στην αγορά”, τόνισε.

Σε περιοχές όπου ο υποσιτισμός είναι ενδημικός, όπως στην Αφρική και τη Νότια Ασία, η σπατάλη αντιστοιχεί σε 400-500 χαμένες θερμίδες κατ’ άτομο ημερησίως. Στον αναπτυγμένο κόσμο σπαταλώνται πολύ περισσότερες θερμίδες, από 750 μέχρι 1.500. Όσον αφορά τη θερμιδική απόδοση, το 53% όλων των τροφίμων που χάνονται ή σπαταλιούνται είναι δημητριακά. Ωστόσο, εάν μετρηθεί το βάρος τους, το μεγαλύτερο μέρος των “χαμένων” τροφίμων αφορά τα φρούτα και τα λαχανικά.

Οι μεγαλύτερες απώλειες καταγράφονται κατά τις διαδικασίες παραγωγής, φύλαξης και κατανάλωσης αλλά τα ποσοστά διαφέρουν σημαντικά ανάλογα με την περιοχή. Στη Βόρεια Αμερική το 61% των απωλειών εντοπίζεται στο στάδιο της κατανάλωσης, για παράδειγμα τρόφιμα που αγοράζονται και αφήνονται να σαπίσουν στα ψυγεία.

Σε χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία στο στάδιο της κατανάλωσης μια τετραμελής οικογένεια σπαταλάει τρόφιμα αξίας 1.600 δολαρίων και 1.100 λιρών, αντιστοίχως, σε ετήσια βάση. Στην υποσαχάρια Αφρική μόνο το 5% των τροφίμων χάνεται στο στάδιο αυτό, όμως τεράστιες ποσότητες σπαταλώνται κατά τις διαδικασίες παραγωγής και επεξεργασίας.

Επανεκκίνηση της μεσαίας τάξης

Επανεκκίνηση της μεσαίας τάξης
10 προτάσεις 

του Αγη Βερούτη*

του  Χρήστου Παπανίκου

Είναι αυτοχειρία το να επιχειρεί κάποιος στο παρόν τοξικό περιβάλλον, μετά 4 χρόνια μη-αλλαγών και μη-μεταρρυθμίσεων και κατόπιν εκατοντάδων αλλαγών στο φορολογικό σύστημα, όλες προς το χειρότερο.

Αποτέλεσμα αυτών είναι το λουκέτο σε 100.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις, πολλές εκ των οποίων χτίστηκαν με το μεράκι και τον μόχθο γενεών, και η εκτόξευση της ανεργίας στο 1,5 εκατομμύριο ανθρώπων (όχι ζώων), ενώ εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και 38% των Ελλήνων ζουν κάτω από το όριο της ακραίας φτώχειας.

Το κράτος κατάφερε όχι μόνο να μεταδώσει τη χρεοκοπία του στο Λαό, αλλά με μένος να εξασφαλίσει πως όσοι έπεσαν θύματα της ακόρεστης όρεξής του για ρευστότητα, δεν θα είχαν πια την δυνατότητα να εργαστούν για μια δεκαετία, άρα τους καταδικάζει στην κοινωνική περιθωριοποίηση, στη δυστυχία, στη φτώχια, με όπλο της στρογγυλή σφραγίδα του κράτους.

Φυσικά οι αποφάσεις εκείνες που λαμβάνονται για να διατηρηθεί το Κτήνος, δεν λαμβάνονται από κάποια μυθική οντότητα, αλλά από τους ίδιους εκείνους τους ανθρώπους που ο Λαός εξέλεξε για να τον κυβερνήσουν με την προοπτική ότι θα κάνουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις σε χρόνο έγκαιρο για να μη φτάσουν τα πράγματα εδώ που είναι σήμερα.

Είναι βέβαιο ότι οι άνθρωποι που πήραν τις αποφάσεις που έφεραν την Ελλάδα εδώ που είναι σήμερα, δεν θα είναι εκείνοι που θα την βγάλουν από τη θέση που οι ίδιοι με τις αποφάσεις τους την έφεραν καταπατώντας κάθε έννοια ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ισονομίας, δικαίου.

Αν κάποιος μπορεί να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η κοινωνία για να περισώσει τα όποια ρετάλια οικονομικής δραστηριότητας έχουν απομείνει εκτός κράτους, πρέπει άμεσα να δοθεί έμφαση στην επανεκκίνηση της ιδιωτικής δραστηριότητας. Η λαφυραγώγηση του κράτους, δεν αποτελεί μεταρρυθμιστικό έργο, όσο και αν το νομίζουν οι κομματάνθρωποι.

Οι μεταρρυθμίσεις αφορούν ζωντανούς. Οι νεκροί δεν μεταρρυθμίζονται.

Για να επανεκκινηθεί, λοιπόν, η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα και να επανέλθει στην ευημερία η μεσαία τάξη, χρειάζονται συγκεκριμένες δράσεις που να στοχεύουν στην δεύτερη ευκαιρία για τη μεσαία τάξη που έχει εξαθλιωθεί: