Η  Δημοκρατία και  το ποδήλατο

 

Η Δημοκρατία είναι σαν το ποδήλατο. Αν δεν κάνεις συνέχεια πεντάλ, πέφτεις. Δυστυχώς, δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος για να λειτουργήσει. Κάθε υπόσχεση για μια Δημοκρατία που μπορεί να ικανοποιεί εύκολα και γρήγορα τις ελευθερίες των ανθρώπων είναι αυταπάτη, καταστροφή. Η ραθυμία που σε παραδίδει στη «μηχανοκίνητη» Δημοκρατία της σωτηρίας μέσω τρίτων, ακόμη και αν δεν καβαλήσει το ερπυστριοφόρο τανκ αλλά τη χλιδάτη κλιματιζόμενη υπουργική Μερσεντές (Lexus έστω) έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή, μια καλοξυρισμένη φιγούρα σ’ ένα κουστούμι εποχής θα αναγγείλει μπροστά στις κάμερες τους φόβους που πρέπει να γίνουν μαζική υστερία. Είναι το τέλος της Δημοκρατίας.

Η Δημοκρατία που υποσχέθηκε η Μεταπολίτευση ήταν σαν τα όνειρα των εφήβων. Πολύχρωμα, γεμάτα ενθουσιασμό και σύντομα. Όταν διπλώθηκαν οι πολύχρωμες σημαίες, τα συνθήματα υποχώρησαν, όπως ο νεανικός ενθουσιασμός, και η ενηλικίωση δεν σήμανε απαραίτητα και την ωριμότητα. Η Ελλάδα συνήθισε να θεωρεί Δημοκρατία ένα υβρίδιο δικαιωμάτων που μετατράπηκε σε ολιγαρχία συμφερόντων. Ψήφιζε για να επιλέξει ένα κόμμα, αλλά όχι για να ανατρέψει την κατάσταση διαπλοκής ή διαφθοράς. Η διαφθορά, η θεσμοθέτησή της, υπήρχε πάντα στους νόμους που ψηφίζονταν, όπου κάποιο άρθρο νόμου αντικαθιστούσε κάποιο άλλο, χωρίς πολλές αναφορές στην ουσία, ώστε να κρύβει τα συμφέροντα που φωτογράφιζε. Δεν υπάρχει νόμος του ελληνικού Κοινοβουλίου δίχως «φωτογραφικές» διατάξεις. Μπορεί να νομιμοποιούν αυθαίρετα επωνύμων, να χαρίζουν φόρους σε επιχειρηματίες ή να αποφυλακίζουν, ακόμη, τους εγκληματίες του λευκού κολάρου στο όνομα της αποσυμφόρησης των φυλακών.

ΓΙΑΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ;

                           

 του Νίκου Σαραντάκη                                                

Το ερώτημα «γιατί πιστεύουμε ως Οικολόγοι-Πράσινοι στην κοινωνική οικονομία» είναι εύλογο. Όπως εύλογη είναι και η καχυποψία με την οποία μεγάλη μερίδα της κοινωνίας αντιμετωπίζει όλο το φάσμα των οργανώσεων που θεωρητικά εντάσσονται σε αυτήν την κατηγορία, όπως Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, Συνεταιρισμοί, «Κοινωφελή και Φιλανθρωπικά Σωματεία», κλπ. Ο λόγος της καχυποψίας δεν είναι άλλος από τον τρόπο που διαχειρίστηκε το ελληνικό κράτος (αλλά δυστυχώς και συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες) το δημόσιο και κοινοτικό χρήμα, που κατά καιρούς προοριζόταν για την  «Κοινωνία των Πολιτών», για τους Αγροτικούς και άλλους Συνεταιρισμούς, για τις διάφορες νεφελώδεις Μ.Κ.Ο. (που συχνά συντηρούνταν από «Ειδικούς Λογαριασμούς» του Κράτους), φτάνοντας στις μέρες μας στο «Πρόγραμμα Κοινωφελούς Εργασίας», που δυστυχώς φαίνεται να εξελίσσεται σε μία ακόμα χαμένη ευκαιρία. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, οι δημόσιοι πόροι κατά κανόνα κατασπαταλήθηκαν είτε (στην καλύτερη περίπτωση) σε μία κακώς εννοούμενη επιδοματική πολιτική, είτε (στη χειρότερη περίπτωση) σε ύποπτες συναλλαγές με την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία. Δίκαια λοιπόν αναρωτιούνται πολλοί γιατί να συνεχίζει το κράτος να «ρίχνει λεφτά» σε μία ακόμα «μαύρη τρύπα», δίπλα στην μεγάλη τρύπα των ελλειμμάτων του δημοσίου. Και μαύρη τρύπα δεν σημαίνει τίποτα άλλο από χρήματα που χάνονται στις τσέπες κάποιων, χωρίς να ανταποδίδουν τίποτα απολύτως στην κοινωνία.

Αριστερά και οικολογικά… αναγκαστικά
 Οι κυβερνήσεις των μνημονίων δίνουν γη και ύδωρ στους «επενδυτές», υπό τον εκβιασμό «ή περιβάλλον ή ανάπτυξη και δουλειές»    Του Χάρη Κωνσταντάτου
Στη σημερινή σκληρή κοινωνικά συγκυρία τα θέματα οικολογίας και περιβάλλοντος δεν βρίσκονται «ψηλά» στην πολιτική ατζέντα, η οποία -δικαιολογημένα- κυριαρχείται από αντιπαραθέσεις για τα «κεντρικά επίδικα»: το «χρέος» και τα μέτρα, το να φύγει η κυβέρνηση και να πέσουν τα μνημόνια κ.λπ.Ωστόσο, η αριστερά και τα κινήματα αναγνωρίζουν κατά βάση ότι η κρίση που εκδηλώνεται διεθνώς και στο εθνικό επίπεδο σήμερα είναι συστημική και πολύπλευρη, κοινωνικοοικονομική και οικολογική. Σχετίζεται απόλυτα με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης που έχει κυριαρχήσει τις τελευταίες δεκαετίες και την εγγενή τάση του καπιταλιστικού συστήματος για επέκταση, μεγέθυνση και απομύζηση πόρων –συχνά μέσω της καταστροφής.
Σε αυτή τη συγκυρία, γίνονται ίσως περισσότερο συνειδητά από περισσότερους/ες η συνολική οικολογική υποβάθμιση, τα περιβαλλοντικά σκάνδαλα και οι φυσικές καταστροφές που προκάλεσε και προκαλεί ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός. Μεγαλύτερα τμήματα των κοινωνιών αναζητούν εναγωνίως ιδέες και προτάσεις διεξόδου από την κρίση και εναλλακτικές προοπτικές ανάπτυξης και διαχείρισης των συλλογικών πόρων –γεγονός που αφορά κύρια την αριστερά.

ΠΡΑΣΙΝΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Στην Ελασσόνα στις 17/2/2012 ολοκληρώθηκαν με επιτυχία οι εργασίες της εκδήλωσης των Οικολόγων Πράσινων Λάρισας, με συμμετοχή μελών, τοπικών φορέων και εκπροσώπων του Δήμου Ελασσόνας. Το θέμα της εκδήλωσης ήταν «Πράσινες προτάσεις για την αγροτική επιχειρηματικότητα». Η επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας των Οικολόγων Πράσινων κ . Κοντούλη Ιωάννα αναφέρθηκε στην ανάγκη για μια Αγροτική Πολιτική, με μετρήσιμους στόχους, χρονοδιαγράμματα, αξιολόγηση και...
ιχνηλασιμότητα ευθυνών στην καθυστέρηση υλοποίησης των επενδύσεων, αλλά και για ένα σταθερό πλαίσιο που θα ενθαρρύνει την αγροτική επιχειρηματικότητα. Σήμερα οι ευθύνες του κράτους στην υλοποίηση του Προγράμματος των Νέων γεωργών και των Σχεδίων Βελτίωσης συνδέονται με καθυστερήσεις και πολύ γραφειοκρατία.

Θα πάω στο χωριό μου

του Δημήτρη ΚαμπουράκηΤο ακούω όλο και συχνότερα: «Θα πάω στο χωριό μου. Θα βάλω πατάτες, ντομάτες, μαρούλια, κοτόπουλα, κουνέλια. Θα μαζεύω το λάδι μου. Θα ‘χω το κρασί, το τσίπουρο μου. Εκεί τα πράγματα είναι φτηνά. Κι έπειτα τι να κάνω στην Αθήνα χωρίς δουλειά; Εκεί θα επιβιώσω.»

Αμ, δεν θα πας. Κι αν πας, θα φύγεις γρήγορα.

Γιατί θα μπεις στο internet στην «καλλιέργεια πατάτας» κι όλα θα μοιάζουν απλά, όμως στην πράξη τίποτα δε θα μπορείς να εφαρμόσεις. Τότε θα πάς στο καφενείο και θα ρωτάς πώς καλλιεργούνται οι πατάτες κι οι θαμώνες θα σε δουλεύουνε. Θα σού εξηγήσουν βέβαια, αλλά θα χασκογελάνε με νόημα. Θα ψάχνεις πατάτες με μπόλικα μάτια για να τις φυτέψεις και δεν θα βρίσκεις. Κι όταν τα καταφέρεις, θα πρέπει να σκάψεις τις αυλακιές στο χωράφι κι είναι μεγάλος ο κόπος της τσάπας σε λασπωμένο έδαφος κι ακόμα μεγαλύτερη η τέχνη της. Γιατί θ’ αγκομαχάς σκυφτός και θα ιδρώνεις κι όταν θα κοιτάς πίσω σου θα βλέπεις ότι τα πόδια σου πατούσαν εκεί που έσκαβες και το τσιμεντοποίησαν πάλι το έδαφος. Κι έτσι τη χαλασμένη αυλακιά πρέπει να την ξαναπάρεις από την αρχή και θα μπαίνουν σβώλοι από βρεγμένο χώμα μέσα στις γαλότσες σου, θα σού λερώνουν τις κάλτσες και θα βλαστημάς. Κι όταν παραχώσεις τους βολβούς στο χωράφι την άνοιξη, θα περιμένεις υπομονετικά (αλλά όχι ξεκούραστα) ως τον Ιούλιο. Θα πηγαίνεις κάθε πρωί στο μποστάνι, θα κοιτάς τις πατατιές που μεγαλώνουν, θα νιώθεις ικανοποίηση αλλά δεν θα είσαι σίγουρος αν προχωράνε καλά ή χάλια. Δεν θα ξέρεις αν χρειάζονται λίπασμα και πόσο, εσύ θα προτιμούσες κοπριά αλλά πού να τη βρεις και πως να τη μεταχειριστείς που είναι ζωική και βρωμάει;

Η καθαρίστρια που οδηγεί την επανάσταση κατά των τραπεζών

απο altherthess

Μία καθαρίστρια, μετανάστρια από τον Ισημερινό στην Ισπανία, καθοδηγεί την εξέγερση κατά ισπανικής παγίδας με υποθήκες.
Η Άιντα Κινατόα περνά στην αντεπίθεση και γίνεται το πρόσωπο των πολιτών του Εκουαδόρ που αγωνίζονται να ξεφύγουν από τα υπέρογκα στεγαστικά δάνεια των ισπανικών τραπεζών. Μιλώντας στον Observer, περιγράφει η ίδια το πρόβλημα: «Οι περισσότεροι πολίτες του Ισημερινού έφτασαν εδώ (στην Ισπανία) ανάμεσα στο 1998 και το 2002, προσπαθώντας να ξεφύγουν από την οικονομική κρίση στη χώρα τους» λέει.

«Βρίσκαμε δουλειά, αλλά δεν μπορούσαμε να βρούμε θέσεις εργασίας. Οι ιδιοκτήτες σπιτιών ζητούσαν έξι νοίκια μπροστά και έναν Ισπανό να εγγυηθεί για την πληρωμή. Οπότε, καταλήγαμε στριμωγμένοι σε μικροσκοπικά διαμερίσματα, με ολόκληρες οικογένειες να μένουν σε ένα δωμάτιο» λέει.

Ιωάννα Κοντούλη: Είμαστε μακριά από τον λαϊκισμό του Μνημονίου και τον λαϊκισμό της δραχμής

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΔΑΦΝΗ ΣΦΕΤΣΑ

"Δεν βλέπουμε να υπάρχουν πραγματικά ενωτικές διαδικασίες που θα δημιουργήσουν ένα μεγάλο πολιτικό κοινωνικό ρεύμα με ισχυρή καταγραφή. Οι εκλογές είναι κοντά και δεν θέλουμε να χάσουμε πολύτιμο χρόνο σε αδιέξοδες διακομματικές διαπραγματεύσεις"

Πριν από λίγες ημέρες το Συνέδριο των Οικολόγων Πράσινων επέλεξε την Ιωάννα Κοντούλη, στέλεχος του κόμματος, μηχανικό, ως επικεφαλής της εκλογικής εκστρατείας. Όπως υποστηρίζει στη συνέντευξή της στην "Α", η εκλογή της έναντι του Μιχάλη Τρεμόπουλου δεν βασίστηκε σε πολιτικές θέσεις, καθώς "δεν κρύβονται μικρότερα κόμματα κάτω από την πολιτική ομπρέλα των Ο.Π.". Η Ι. Κοντούλη ασκεί σκληρή κριτική στην κυβέρνηση Παπαδήμου, μιλά για την ανάγκη άμεσης προκήρυξης εκλογών εκτιμώντας ότι είναι περισσότερο από πιθανή η είσοδος των Πράσινων στη Βουλή, ενώ αποκλείει μετεκλογική συνεργασία με τα κόμματα του Μνημονίου, παρά μόνο στην απίθανη περίπτωση που "ξαφνικά επαναστατήσουν και αποποιηθούν το νεοφιλελεύθερο όνειρο". Αναφορικά δε με τις διεργασίες ανάμεσα στις αντιμνημονιακές δυνάμεις, η Ι. Κοντούλη αναφέρει ότι δεν υπάρχουν πραγματικά ενωτικές διαδικασίες κι έτσι εξηγεί την απόφαση αυτόνομης καθόδου των Ο.Π.: "Οι εκλογές είναι κοντά και δεν θέλουμε να χάσουμε πολύτιμο χρόνο σε αδιέξοδες διακομματικές διαπραγματεύσεις".

Δεν μου αρέσει η Ελλάδα του ομορφάντρα

της Χριστίνας Ταχιάου 

Η συνειδητοποίηση ήρθε πριν λίγα χρόνια και με βάρεσε σα χαστούκι: κατάλαβα ότι δε μ’ αρέσει η Ελλάδα. Τόσο απλά. Το χειρότερο, όμως, δεν ήταν αυτό. Το χειρότερο ήταν όταν κατάλαβα ότι δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσω να αλλάξω κάποια από αυτά που θεωρούσα κακώς κείμενα: κατάλαβα ότι η Ελλάδα αρέσει στους Έλληνες. Άρα, το λάθος είμαι εγώ.
Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι δεν νιώθω καν Ελληνίδα τέτοιας Ελλάδας. Ποια Ελλάδα να υπερασπιστώ και με ποια Ελλάδα να ταυτιστώ; Με την Ελλάδα που θεωρεί λογικό να δίνει φακελάκι; Με την Ελλάδα που κυκλοφορεί στο δρόμο λες και είναι μόνη της; Με την Ελλάδα που λατρεύει τα 100 ντεσιμπέλ; Με την Ελλάδα που φυσάει τον καπνό της στα μούτρα του απέναντι; Με την Ελλάδα που παραβιάζει όποιο νόμο γουστάρει; Με την Ελλάδα που δικαιολογεί την παρανομία; Με την Ελλάδα που νιώθει ανώτερη από τους «ξένους»; Με την Ελλάδα που καμαρώνει επειδή κατασκεύασε κάτι ελεεινής ασχήμιας χωριά; Με την Ελλάδα που θεωρεί λογικό να απλώνει ξαπλώστρες στις άλλοτε πανέμορφες παραλίες; Με την Ελλάδα που θεωρεί φυσιολογικό να πηγαίνει σε απίθανης αρπαχτής κλαμπ και καφέ και να παρακαλάει κάτι άθλιους φουσκωτούς τύπους της νύχτας να μη φάει πόρτα; Με την Ελλάδα που πιστεύει ότι δεν μπορεί να διοριστεί χωρίς μέσο; Με την Ελλάδα που φιλάει κατουρημένες ποδιές για να κάνει τη δουλειά της; Με την Ελλάδα που θεωρεί λογικό να πληρώνει ένα κάρο λεφτά σε μπουζούκια και μπαρ και μετά να οδηγεί μεθυσμένη; Με την Ελλάδα που πιστεύει «Και τι έγινε που έπιασαν τους Καραμπέρηδες; Αυτοί είναι το πρόβλημα;»; Με την Ελλάδα που απαιτεί να «φέρουν πίσω τα κλεμμένα» αλλά εξαιρεί τον εαυτό της από την επιστροφή; Με την Ελλάδα που διεκδικεί το δικαίωμά της να εξακολουθήσει να λειτουργεί κουτοπόνηρα; Με την Ελλάδα που πάσχει από έλλειψη φιλοδοξίας;