Εθελοντισμός – Κοινωνική αλληλεγγύη σήμερα

Εθελοντισμός – Κοινωνική αλληλεγγύη

Ο εθελοντισμός σήμερα αποτελεί τρόπο ζωής για τους πολίτες καθώς και για όλες τις οργανώσεις που συγκροτούνται από εθελοντές, είναι το κίνημα που αποτελεί μια μεγάλη δύναμη ελπίδας για την κοινωνία μας. Ο εθελοντισμός δεν είναι μόνο η φιλανθρωπία ή αλληλεγγύη σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης αλλά είναι η θεσμική δραστηριότητα που παράγει και διαδίδει διαρκή αγαθά: στον πολιτισμό, στο περιβάλλον και στη κοινωνική μέριμνα. Ο εθελοντισμός αξιοποιεί ανθρώπινους πόρους και δημιουργεί το κοινωνικό κεφάλαιο.  Από τη αρχαιότητα, ήταν συνδεδεμένος με υψηλές αξίες και αρετές της ανθρώπινης φύσης: τον αλτρουισμό, την αλληλοβοήθεια, την ευγενή άμιλλα.

Πρόκειται για τη πεμπτουσία του όρου πολίτης ο οποίος συμμετέχει στα κοινά της πόλης όχι μόνο με λόγους αλλά και με ΠΡΑΞΕΙΣ. Επομένως ο εθελοντισμός είναι βαθιά πολιτική συμπεριφορά που εκτός των άλλων συμβάλει στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Ειδικά αυτή την περίοδο είναι πολύτιμος αφού ενισχύει την κοινωνική αλληλεγγύη και ανακουφίζει (στο μέτρο του δυνατού) τα λαϊκά στρώματα που συνθλίβονται οικονομικά την τελευταία διετία και όχι μόνο.

Νόαμ Τσόμσκι: «Η Ελλάδα καταστρέφεται βάσει σχεδίου»

Τον έχουν χαρακτηρίσει «Αϊνστάιν της γλωσσολογίας», «Δαρβίνο της εποχής μας» και «κορυφαίο διανοούμενο του κόσμου». Είναι ένας από τους σημαντικότερους ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κάτι που του έδωσε και τον χαρακτηρισμό «ο αντιαμερικανός εξτρεμιστής», τον οποίο χρησιμοποιούν κυρίως οι Αμερικανοί. Η θεμελιώδης πλέον «Ιεραρχία Τσόμσκι», την οποία περιέγραψε το 1956, τον έχει καθιερώσει και ως έναν από τους σημαντικότερους γλωσσολόγους όλων των εποχών. Και όμως, παρ’ ότι έχεις όλα αυτά στο μυαλό σου όταν πηγαίνεις να τον συναντήσεις, ο 83χρονος Νόαμ Τσόμσκι είναι τελικά ακόμη πιο επιβλητικός και εντυπωσιακός από τη φήμη του.

Ο Νόαμ, όπως τον αποκαλούν όλοι στο ΜΙΤ, πηγαίνει κάθε ημέρα στο γραφείο του, στο Τμήμα Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας. Εκεί βρεθήκαμε στις 3.00 το μεσημέρι, 15 λεπτά νωρίτερα από το ραντεβού μας. Η Μπεβ Στολ, η βοηθός του, μας άνοιξε την πόρτα του προθαλάμου του γραφείου του. Είναι αυτή που κανονίζει τα πάντα για εκείνον με κάθε λεπτομέρεια: «Σε πέντε λεπτά θα μπείτε στο γραφείο του, ετοιμαστείτε και ο καθηγητής θα είναι μαζί σας στην ώρα του».

Ένα γραφείο γεμάτο βιβλία παντού. Στην τεράστια βιβλιοθήκη όλα είναι τοποθετημένα σε ράφια με γραμμένη από κάτω την κατηγορία στην οποία ανήκουν. Μια κατηγορία, όμως, ενώ έχει ετικέτα, είναι εντελώς κενή από βιβλία: «Intelligence». Σε κεντρικό σημείο υπάρχει μια τεράστια φωτογραφία του Μπέρτραντ Ράσελ και από κάτω γραμμένη η φράση με την οποία ξεκινά η αυτοβιογραφία του και προφανώς εκφράζει και τον Τσόμσκι: «Τρία πάθη, απλά, αλλά κατακλυσμιαία, εξουσιάζουν τη ζωή μου: Η λαχτάρα για αγάπη, η αναζήτηση της γνώσης και η ανυπόφορη θλίψη για τα βάσανα του ανθρώπινου είδους». Καθήσαμε σε ένα τραπέζι στο μέσον του γραφείου του, και ο Τσόμσκι κάθησε ακριβώς δίπλα μας. Ευτυχώς, γιατί εκτός του ότι είναι συναρπαστικό να τον έχεις κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής, είναι γνωστό ότι μιλάει πάρα πολύ σιγά. Εκτός όλων των άλλων, φημίζεται και για την απίστευτη μνήμη του, θυμάται απλώς τα πάντα, κάτι που δεν το αρνείται και ο ίδιος: «Ναι, θυμάμαι πολλά πράγματα, αλλά μερικές φορές είναι λίγο βασανιστικό, επειδή οι άλλοι συνήθως δεν θυμούνται». Μπορεί με μεγάλη ευκολία να πηγαίνει από το ένα θέμα στο άλλο σαν να «τραβάει» μέσα στο μυαλό του συρτάρια με γνώσεις και πληροφορίες. Άκουγε κάθε ερώτησή μας σκυφτός, κοιτώντας προς τα κάτω, και μόλις τελειώναμε σήκωνε αμέσως το βλέμμα του και έδινε την απάντησή του κοιτώντας μας κατάματα μέχρι τέλους.

Πάντως ο Τσόμσκι έκανε την πρώτη ερώτηση: «Αλήθεια, τι γίνεται στην Ελλάδα; Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα».

τα σταφυλια της οργης

Οι ανατριχιαστικές αναλογίες της Αμερικής μετά το ψευδο-κραχ του ’29 με την σημερινή παγκόσμια πραγματικότητα μετά την ψευδο-κρίση του 2008 έχουν αρχίσει να διαφαίνονται.

Ξανά λοιπόν στο προσκήνιο οι ίδιες σκηνές της αδικαιολόγητης εξαθλίωσης μεγάλου μέρους του πληθυσμού μέσα από τις ψευδοκρίσεις του συστήματος της καταπίεσης (ΣτΚ) κάθε φορά που η εγκληματική ελίτ που έχει παράνομα αναρριχηθεί στην κορυφή της ιεραρχίας αφήνεται ανενόχλητη να αναδιαρθρώνει το σκηνικό του κόσμου με βάση τα κοντόφθαλμα συμφέροντά της.

Το ίδιο έργο παίζεται ξανά με τα ίδια φτηνά σκηνικά και την ίδια φτηνή και ανενδοίαστα αποκαλυπτική των προθέσεων της σκηνοθεσία. Και οι βαριές συνέπειες αυτής της άθλιας παράστασης είναι ήδη εδώ όπως επίσης και η οργή, η οποία αυτή τη φορά οφείλει να βρει τον πραγματικό στόχο, δηλαδή το ΣτΚ και να το πλήξει καίρια ώστε να μην αναγεννηθεί και γίνει παντοδύναμο, όπως έγινε στο παρελθόν.

Στο απόσπασμα που ακολουθεί από το κλασικό αριστούργημα του Τζον Στάινμπεκ καταγράφεται πολύ συνοπτικά το κλίμα και η ατμόσφαιρα εκείνης της όχι και τόσο μακρινής εποχής όπου από την μια έχουμε την απόγνωση λόγω της εξαθλίωσης και της πείνας, ενώ από την άλλη έχουμε την απόλυτα δικαιολογημένη οργή των ανθρώπων.

Όμως αυτή τελικά βρίσκει λανθασμένη διέξοδο, αφού αντί να γίνει μπούμερανγκ για το ΣτΚ, καταλήγει σε ένα επιτυχημένο για το κατεστημένο «διαίρει και βασίλευε» όπου οι καταπιεζόμενες ομάδες στρέφονται η μία εναντίον της άλλης.

Εφεδρεία: Κοιτώντας το δέντρο και χάνοντας το δάσος;

Εφεδρεία: Κοιτώντας το δέντρο και χάνοντας το δάσος;

Εφεδρεία: Κοιτώντας το δέντρο και χάνοντας το δάσος;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ

Στη χώρα μας η δημόσια διοίκηση και οι υπάλληλοί της είναι φυσικό να μην είναι καθόλου δημοφιλείς. Σχεδόν κάθε Έλληνας έχει να διηγηθεί αρνητικές ιστορίες από την επαφή του μαζί τους. Τους συνοδεύει επιπλέον το «στίγμα» των πελατειακών σχέσεων, που καθόριζε το μεγαλύτερο ίσως μέρος των προσλήψεων, αλλά και η σύγκριση με τους υπόλοιπους μισθωτούς, που ήδη πολύ πριν από την κρίση δοκίμαζαν την εργασιακή ανασφάλεια, τη συμπίεση των μισθών και τις συστηματικές παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας.

Όλα αυτά τους κάνουν τώρα εύκολο στόχο, από επικοινωνιακή άποψη: η εφεδρεία με το 60% του μισθού φαντάζει ήπια μπροστά στην πλήρη ανεργία που πλήττει ή απειλεί τους υπόλοιπους πολίτες, και η δραστική οριζόντια περικοπή των δημόσιων δαπανών παρουσιάζεται ως αυτονόητος μονόδρομος για το έλλειμμα και την 6η δόση. Αν οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν μας χρησιμεύουν σε τίποτα, τότε γιατί να τους κρατάμε και να τους πληρώνουμε;

Κι όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Το έλλειμμα αποδοτικότητας της δημόσιας διοίκησης και προσφοράς της στην κοινωνία και την οικονομία είναι αναμφισβήτητο. Υπάρχουν σίγουρα ευθύνες γι’ αυτό, και οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι στο απυρόβλητο. Αν όμως κάνουμε το λάθος να θεωρήσουμε το έλλειμμα αυτό δεδομένο και για το μέλλον, τότε έχουμε μηδενίσει τις ελπίδες μας να βγούμε κάποια στιγμή από την κρίση.

H ώρα της κρίσης…πλησιάζει

Πλησιάζει η στιγμή που οι τράπεζες θα κληθούν να πληρώσουν το λογαριασμό της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Με τις δραματικές πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών, οι αγορές φοβούνται ότι αυξάνεται ο κίνδυνος ενός «ατυχήματος», ενός απρόβλεπτου ντόμινο εξελίξεων που θα καταλήξει σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Αντιμέτωπο με τον κίνδυνο ενός συμβάντος τύπου Lehman Brothers, το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα διαπιστώνει ξανά έκπληκτο το βαθμό της αλληλεξάρτησης των μελών του και την έκταση των ζημιών που ενδέχεται να προκαλέσει μία κατάρρευση χώρας του ευρωπαϊκού νότου ακόμα και στα πιο απροσδόκητα σημεία του πλανήτη.

σοφα λογια

Ο μεγαλος Λιβανέζος ποιητής Xαλίλ Γκιμπράν (1883-1931) μεταξύ των αριστουργημάτων που έγραψε, είναι και το έργο του
"ο Κήπος του Προφήτη"
"Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε. Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του. Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας. Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους."

Αναγκαίο ένα Κοινωνικό Συμβόλαιο Εξόδου από την Κρίση με κοινωνικά δίκαιο και ισορροπημένο τρόπο που θα δεσμεύει την νέα κυβέρνηση

Του Νίκου Χρυσόγελου

Στελέχους των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ,

εκλεγμένου Περιφερειακού Συμβούλου Ν Αιγαίου

Κακώς η συζήτηση επικεντρώνεται σήμερα μόνο στα πρόσωπα, στο ποιος θα ηγηθεί μιας κυβέρνησης συνεργασίας, ποια θα είναι η σύνθεσή της καθώς και ο χρόνος ζωής της. Το πιο σημαντικό είναι το πρόγραμμα που θα (πρέπει να) προωθήσει αυτή η κυβέρνηση, όποιος κι αν αποφασιστεί ότι θα είναι ο χρόνος ζωής της. Και αυτή η συζήτηση δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στα δυο κόμματα εξουσίας ή έστω  και μεταξύ κάποιων άλλων αλλά θα πρέπει να περιλάβει όλα τα κόμματα, και κυρίως να ανοίξει στην κοινωνία και στους φορείς της. Η ίδια η κοινωνία θα πρέπει να περάσει από τη φάση της οργής και της διαμαρτυρίας, στη φάση της συνειδητής διαμόρφωσης από τα κάτω ενός εναλλακτικού σχεδίου εξόδου από την κρίση.

Είναι σαφές ότι οι δραματικές εξελίξεις οφείλονται τόσο στην κατάρρευση του πολιτικού συστήματος όσο και στην γενικευμένη κρίση εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα αλλά και στην αποτυχία του μεταπολιτευτικού μοντέλου ανάπτυξης. Μια κυβέρνηση συνεργασίας με την στήριξη δύο ή περισσοτέρων κομμάτων δεν θα καταφέρει να θέσει τις βάσεις για διέξοδο από την κρίση και να διασφαλίσει την ευρωπαϊκή μας πορεία αν στηριχθεί σε παλιές συνταγές και βασιστεί μόνο σε ένα απαξιωμένο πολιτικό προσωπικό, σε αυτούς που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Χρειαζόμαστε νέο τρόπο σκέψης, νέες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις και νέες πρακτικές.

Το σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας που …δεν υπήρξε ποτέ

Στη μαύρη επέτειο των δύο ετών από την έναρξη της 'ελληνικής κρίσης' τα στοιχεία για την οικονομία της Ελλάδας είναι τόσο δραματικά χειρότερα απ' ότι πριν την κρίση που μπορεί κανείς να κάνει λόγο για δύο εντελώς διαφορετικές χώρες. 

Με βάση τα όσα μέχρι σήμερα έχουν γίνει γνωστά από τα ελληνικά και τα διεθνή ΜΜΕ, τον Οκτώβριο του 2009 η Ελλάδα αποφάσιζε, ήδη, την προσφυγή της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ώστε να προετοιμαστεί ένα σχέδιο 'διάσωσης' της. Λίγους μήνες αργότερα το σχέδιο 'διάσωσης' είχε καταρτιστεί και η Ελλάδα υπέγραψε το Μνημόνιο με την Τρόικα το οποίο θα έλυνε τα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας και θα άνοιγε το δρόμο της ανάπτυξης εντός δύο με τριών ετών. Σήμερα, γνωρίζουμε πως η Ελλάδα όχι μόνο δε σώθηκε αλλά βούλιαξε σε μία βαθιά ύφεση, ενώ υπέστη δραματική χρηματοπιστωτική, χρηματιστηριακή, τραπεζική και κοινωνική βλάβη.

Αποτελεί, ωστόσο, αυτό μία έκπληξη; Καταρτίστηκε πράγματι ένα σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας το οποίο απλά δεν εφαρμόστηκε σωστά και έτσι δεν πέτυχε; Η απάντηση την οποία θα δούμε αναλυτικά παρακάτω είναι, μάλλον, αρνητική. Μία σειρά στοιχείων δείχνουν πως στην πραγματικότητα μπορεί να υπήρξε οτιδήποτε άλλο πέρα από ένα σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας.