Αναδιάρθρωση του χρέους και η πράσινη οπτική

Αναδιάρθρωση του χρέους και η πράσινη οπτική

Ειδήσεις - Άρθρα

Πέμπτη, 26 Μάι. 2011, 15:06

Άρθρο του Γιάννη Παρασκευόπουλου στο tvxs.gr Όντως η ελληνική οικονομία βαρύνεται αναμφίβολα με πλήθος δικές της αδυναμίες, τόσο στο δημόσιο τομέα όσο και στον ιδιωτικό. Κουβαλάει επίσης τις αμαρτίες του πολιτικού συστήματος που επί 15 τουλάχιστον χρόνια οικοδομούσε μια οικονομία με ημερομηνία λήξης , ασύμμετρα στηριγμένη στη διαρκή διόγκωση της ιδιωτικής κατανάλωσης. Επιπλέον, έχει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των παραδοσιακών συνταγών του ΔΝΤ, που συνοψίζονται στην κατεδάφιση μιας οικονομίας προκειμένου να ανοικοδομηθεί με άμεσες επενδύσεις από το εξωτερικό. Ένας ευρωπαϊκός κλοιός Η ελληνική όμως οικονομία λειτουργεί στα πλαίσια της ευρωζώνης, όπου για τις πιο αδύναμες χώρες διαμορφώνεται ένας ιδιότυπος κλοιός: Από την περιοριστική νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, την πολιτική δηλαδή του «ισχυρού ευρώ», που δυσκολεύει ακόμη περισσότερο την ανάκαμψη και την ανταγωνιστικότητα των ασθενέστερων. Από την επιδίωξη των ισχυρότερων χωρών να ενισχύσουν μονομερώς την εθνική τους ανταγωνιστικότητα, όπως η Γερμανία που με την «Ατζέντα 2010» κρατά ουσιαστικά παγωμένους τους μισθούς της από το 2002. Από τον περιορισμένο προϋπολογισμό της Ε.Ε. (σήμερα μόλις 140 δις, 6 φορές χαμηλότερος από τον προϋπολογισμό της Γαλλίας) και την ανεπαρκή Πολιτική Συνοχής που τον συνοδεύει. Ουσιαστικά το ελληνικό έλλειμμα ανταγωνιστικότητας πολλαπλασιάζεται με πολιτικές που επιβάλλουν σκληρότερους όρους ανταγωνισμού στην ευρωζώνη από ό,τι είναι πραγματικά απαραίτητο. Αν το πλαίσιο αυτό θεωρηθεί δεδομένο, μια βαθιά αναδιάρθρωση είναι λογικό να θεωρείται αναπόφευκτη, με σοβαρό κόστος τόσο για τη χώρα μας όσο και για τους δανειστές της. Μια τέτοια αναδιάρθρωση δε λύνει το πρόβλημα, μπορεί όμως υπό όρους να είναι μέρος της λύσης. Σε ποια κατεύθυνση θα κινηθεί η Ευρώπη; Η Ευρώπη όμως χρειάζεται έτσι κι αλλιώς αλλαγές, καθώς το κοινό νόμισμα δε μπορεί να σταθεί χωρίς κοινή ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση. Το ερώτημα είναι κατά πόσο οι αλλαγές αυτές θα είναι απλώς μια προέκταση του Συμφώνου Σταθερότητας (όπως επιλέγει το «Σύμφωνο για το Ευρώ»), ή αν θα εμβαθύνουν την ευρωπαϊκή ενοποίηση, προωθώντας ταυτόχρονες απαντήσεις για την οικονομική, κοινωνική και οικολογική κρίση. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο τη δεύτερη αυτή επιλογή προωθούν κατά κύριο λόγο οι Πράσινοι, συνδέοντάς τη με την αναγκαιότητα για εκτεταμένο πανευρωπαϊκό κύμα επενδύσεων σε «πράσινες» υποδομές: κάτι τέτοιο θα τονώσει την οικονομία, θα δημιουργήσει μαζικά νέες θέσεις εργασίας και ταυτόχρονα θα συμφιλιώσει την οικονομία με το περιβάλλον. Σε θεσμικό επίπεδο, η πρόταση αυτή της Πράσινης Στροφής (ή Green New Deal) συνδέεται με παρεμβάσεις σε όλα όσα είδαμε ότι αποτελούν τον ευρωπαϊκό κλοιό στην ελληνική οικονομία: οι Πράσινοι ζητούν χαλαρότερη νομισματική πολιτική ώστε να βγούμε από την κρίση, θεωρούν τα εμπορικά πλεονάσματα των ισχυρών εξίσου επικίνδυνα με τα εμπορικά ελλείμματα των ασθενέστερων, διεκδικούν υψηλό ευρωπαϊκό προϋπολογισμό (με πόρους από τη φορολόγηση των χρηματιστηρίων και του άνθρακα) και ισχυρή πανευρωπαϊκή πολιτική συνοχής με κύριο άξονα την Πράσινη Στροφή. Επιμέρους προτάσεις σε αυτή την κατεύθυνση έχουν ήδη υιοθετηθεί και από το ευρωκοινοβούλιο. Ένα τέτοιο πλαίσιο θα έδινε σε χώρες όπως η Ελλάδα τη δυνατότητα να διορθώσουν τις αδυναμίες τους, να καλύψουν το έλλειμμα ανταγωνιστικότητάς τους με λογικές θυσίες, και να μπουν σε βιώσιμη τροχιά. Παράλληλα όμως θα απαιτούσε πιθανότατα και πολύ λιγότερες απώλειες για τους δανειστές: Μια οικονομία που της δίνεται η ευκαιρία να σταθεί στα πόδια της και να λειτουργήσει αποδοτικά, μπορεί να αποπληρώσει μεγαλύτερο ποσοστό του χρέους της, από ότι αν μείνει καταδικασμένη σε πολυετή ασφυξία, όπως τώρα με το Μνημόνιο και τους αυτοσχεδιασμούς της κυβέρνησης και των δανειστών μας. Διεκδικώντας (και) ως Ευρωπαίοι Μέχρι στιγμής η διάσταση αυτή, ότι «η αλληλεγγύη συμφέρει» και ότι το ευρωπαϊκό πλαίσιο ανταγωνιστικότητας μπορεί να αλλάξει: Δεν έχει τεθεί στον ελληνικό δημόσιο διάλογο, ούτε από το πολιτικό σύστημα ούτε από τα Μέσα Ενημέρωσης. Δε φαίνεται να έχει κατατεθεί από την κυβέρνηση προς την Κομισιόν και τις κυβερνήσεις, αλλά και την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. • Δεν έχει αξιοποιηθεί ως βάση για συμμαχίες, τόσο με τις άλλες πληττόμενες ευρωπαϊκές χώρες όσο και με το ευρωκοινοβούλιο ή με πολιτικές δυνάμεις που προωθούν συνολικά μια τέτοια οπτική, όπως οι Πράσινοι. Η απουσία των πρωτοβουλιών αυτών δίνει ένα ακόμη μέτρο της χρεοκοπίας του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Είναι όμως σαφές ότι χρειάζεται επιτέλους να τις συζητήσουμε και να τις αναλάβουμε, διεκδικώντας πια όχι μόνο ως Έλληνες αλλά και ως Ευρωπαίοι;

Αναδιάρθρωση του χρέους και η πράσινη οπτική

Ειδήσεις - Άρθρα

Πέμπτη, 26 Μάι. 2011, 15:06

Άρθρο του Γιάννη Παρασκευόπουλου στο tvxs.gr Όντως η ελληνική οικονομία βαρύνεται αναμφίβολα με πλήθος δικές της αδυναμίες, τόσο στο δημόσιο τομέα όσο και στον ιδιωτικό. Κουβαλάει επίσης τις αμαρτίες του πολιτικού συστήματος που επί 15 τουλάχιστον χρόνια οικοδομούσε μια οικονομία με ημερομηνία λήξης , ασύμμετρα στηριγμένη στη διαρκή διόγκωση της ιδιωτικής κατανάλωσης. Επιπλέον, έχει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των παραδοσιακών συνταγών του ΔΝΤ, που συνοψίζονται στην κατεδάφιση μιας οικονομίας προκειμένου να ανοικοδομηθεί με άμεσες επενδύσεις από το εξωτερικό. Ένας ευρωπαϊκός κλοιός Η ελληνική όμως οικονομία λειτουργεί στα πλαίσια της ευρωζώνης, όπου για τις πιο αδύναμες χώρες διαμορφώνεται ένας ιδιότυπος κλοιός: Από την περιοριστική νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, την πολιτική δηλαδή του «ισχυρού ευρώ», που δυσκολεύει ακόμη περισσότερο την ανάκαμψη και την ανταγωνιστικότητα των ασθενέστερων. Από την επιδίωξη των ισχυρότερων χωρών να ενισχύσουν μονομερώς την εθνική τους ανταγωνιστικότητα, όπως η Γερμανία που με την «Ατζέντα 2010» κρατά ουσιαστικά παγωμένους τους μισθούς της από το 2002. Από τον περιορισμένο προϋπολογισμό της Ε.Ε. (σήμερα μόλις 140 δις, 6 φορές χαμηλότερος από τον προϋπολογισμό της Γαλλίας) και την ανεπαρκή Πολιτική Συνοχής που τον συνοδεύει. Ουσιαστικά το ελληνικό έλλειμμα ανταγωνιστικότητας πολλαπλασιάζεται με πολιτικές που επιβάλλουν σκληρότερους όρους ανταγωνισμού στην ευρωζώνη από ό,τι είναι πραγματικά απαραίτητο. Αν το πλαίσιο αυτό θεωρηθεί δεδομένο, μια βαθιά αναδιάρθρωση είναι λογικό να θεωρείται αναπόφευκτη, με σοβαρό κόστος τόσο για τη χώρα μας όσο και για τους δανειστές της. Μια τέτοια αναδιάρθρωση δε λύνει το πρόβλημα, μπορεί όμως υπό όρους να είναι μέρος της λύσης. Σε ποια κατεύθυνση θα κινηθεί η Ευρώπη; Η Ευρώπη όμως χρειάζεται έτσι κι αλλιώς αλλαγές, καθώς το κοινό νόμισμα δε μπορεί να σταθεί χωρίς κοινή ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση. Το ερώτημα είναι κατά πόσο οι αλλαγές αυτές θα είναι απλώς μια προέκταση του Συμφώνου Σταθερότητας (όπως επιλέγει το «Σύμφωνο για το Ευρώ»), ή αν θα εμβαθύνουν την ευρωπαϊκή ενοποίηση, προωθώντας ταυτόχρονες απαντήσεις για την οικονομική, κοινωνική και οικολογική κρίση. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο τη δεύτερη αυτή επιλογή προωθούν κατά κύριο λόγο οι Πράσινοι, συνδέοντάς τη με την αναγκαιότητα για εκτεταμένο πανευρωπαϊκό κύμα επενδύσεων σε «πράσινες» υποδομές: κάτι τέτοιο θα τονώσει την οικονομία, θα δημιουργήσει μαζικά νέες θέσεις εργασίας και ταυτόχρονα θα συμφιλιώσει την οικονομία με το περιβάλλον. Σε θεσμικό επίπεδο, η πρόταση αυτή της Πράσινης Στροφής (ή Green New Deal) συνδέεται με παρεμβάσεις σε όλα όσα είδαμε ότι αποτελούν τον ευρωπαϊκό κλοιό στην ελληνική οικονομία: οι Πράσινοι ζητούν χαλαρότερη νομισματική πολιτική ώστε να βγούμε από την κρίση, θεωρούν τα εμπορικά πλεονάσματα των ισχυρών εξίσου επικίνδυνα με τα εμπορικά ελλείμματα των ασθενέστερων, διεκδικούν υψηλό ευρωπαϊκό προϋπολογισμό (με πόρους από τη φορολόγηση των χρηματιστηρίων και του άνθρακα) και ισχυρή πανευρωπαϊκή πολιτική συνοχής με κύριο άξονα την Πράσινη Στροφή. Επιμέρους προτάσεις σε αυτή την κατεύθυνση έχουν ήδη υιοθετηθεί και από το ευρωκοινοβούλιο. Ένα τέτοιο πλαίσιο θα έδινε σε χώρες όπως η Ελλάδα τη δυνατότητα να διορθώσουν τις αδυναμίες τους, να καλύψουν το έλλειμμα ανταγωνιστικότητάς τους με λογικές θυσίες, και να μπουν σε βιώσιμη τροχιά. Παράλληλα όμως θα απαιτούσε πιθανότατα και πολύ λιγότερες απώλειες για τους δανειστές: Μια οικονομία που της δίνεται η ευκαιρία να σταθεί στα πόδια της και να λειτουργήσει αποδοτικά, μπορεί να αποπληρώσει μεγαλύτερο ποσοστό του χρέους της, από ότι αν μείνει καταδικασμένη σε πολυετή ασφυξία, όπως τώρα με το Μνημόνιο και τους αυτοσχεδιασμούς της κυβέρνησης και των δανειστών μας. Διεκδικώντας (και) ως Ευρωπαίοι Μέχρι στιγμής η διάσταση αυτή, ότι «η αλληλεγγύη συμφέρει» και ότι το ευρωπαϊκό πλαίσιο ανταγωνιστικότητας μπορεί να αλλάξει: Δεν έχει τεθεί στον ελληνικό δημόσιο διάλογο, ούτε από το πολιτικό σύστημα ούτε από τα Μέσα Ενημέρωσης. Δε φαίνεται να έχει κατατεθεί από την κυβέρνηση προς την Κομισιόν και τις κυβερνήσεις, αλλά και την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. • Δεν έχει αξιοποιηθεί ως βάση για συμμαχίες, τόσο με τις άλλες πληττόμενες ευρωπαϊκές χώρες όσο και με το ευρωκοινοβούλιο ή με πολιτικές δυνάμεις που προωθούν συνολικά μια τέτοια οπτική, όπως οι Πράσινοι. Η απουσία των πρωτοβουλιών αυτών δίνει ένα ακόμη μέτρο της χρεοκοπίας του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Είναι όμως σαφές ότι χρειάζεται επιτέλους να τις συζητήσουμε και να τις αναλάβουμε, διεκδικώντας πια όχι μόνο ως Έλληνες αλλά και ως Ευρωπαίοι;

Άρθρο του Γιάννη Παρασκευόπουλου στο tvxs.gr
Όντως η ελληνική οικονομία βαρύνεται αναμφίβολα με πλήθος δικές της αδυναμίες, τόσο στο δημόσιο τομέα όσο και στον ιδιωτικό. Κουβαλάει επίσης τις αμαρτίες του πολιτικού συστήματος που επί 15 τουλάχιστον χρόνια οικοδομούσε μια οικονομία με ημερομηνία λήξης , ασύμμετρα στηριγμένη στη διαρκή διόγκωση της ιδιωτικής κατανάλωσης. Επιπλέον, έχει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των παραδοσιακών συνταγών του ΔΝΤ, που συνοψίζονται στην κατεδάφιση μιας οικονομίας προκειμένου να ανοικοδομηθεί με άμεσες επενδύσεις από το εξωτερικό.
Ένας ευρωπαϊκός κλοιός
Η ελληνική όμως οικονομία λειτουργεί στα πλαίσια της ευρωζώνης, όπου για τις πιο αδύναμες χώρες διαμορφώνεται ένας ιδιότυπος κλοιός:

Tα προιόντα-χρυσάφι της ελληνικής γής δείχνουν το δρόμο...

Πριν από ένα χρόνο, στο πλαίσιο του διετούς ερευνητικού προγράμματος με τίτλο «Διερεύνηση ανάπτυξης ευκαιριών στροφής των καπνοπαραγωγών προς άλλες απασχολήσεις», το Ινστιτούτο Γεωργοοικονομικών και Κοινωνιολογικών Ερευνών κάλεσε τους εκπροσώπους των νομών Αιτωλοακαρνανίας, Αργολίδας, Βοιωτίας, Κορινθίας και Φθιώτιδας και τους ενημέρωσε για νέους δυναμικούς κλάδους που θα πρέπει να ακολουθήσουν για να κόψουν...τον καπνό.

Ο πολιτικός διάλογος δε μπορεί να είναι εσωτερική υπόθεση μιας κλειστής λέσχης.

«Επιβεβαιώνεται ότι το πολιτικό σύστημα δεν είναι σε θέση να δώσει διέξοδο στους πολίτες, ούτε με συναινέσεις ούτε με αντιπαράθεση. Ένα τέτοιο σύστημα είναι εύλογο να μην  αισθάνεται τους Οικολόγους Πράσινους ως μέρος του, όμως ο πολιτικός διάλογος δε μπορεί να είναι εσωτερική  υπόθεση μιας κλειστής λέσχης.

Ανεξέλεγκτη η κατάσταση με τα φυτοφάρμακα στην Ελλάδα

 

Διευκρινήσεις για παράνομα φυτοφάρμακα και διαχείριση συσκευασιών τους, ζητά από την Κομισιόν ο Μ. Τρεμόπουλος

Δύο ερωτήσεις προς την Κομισιόν κατέθεσε ο Μ. Τρεμόπουλος, για τα παράνομα φυτοφάρμακα και για τη διαχείριση των συσκευασιών των φυτοφαρμάκων.

Με αφορμή καταγγελίες για διακίνηση παράνομων φυτοφαρμάκων στη Θεσσαλία και πιο συγκεκριμένα για την ουσία Trifluralin, ο Μ. Τρεμόπουλος επισημαίνει ότι το φαινόμενο δεν είναι μεμονωμένο. Υπολογίζεται ότι το 2010 τα παράνομα φυτοφάρμακα αντιστοιχούσαν στο 15% της ελληνικής αγοράς προϊόντων φυτοπροστασίας, και στο 5-7% της ευρωπαϊκής. Με βάση τα στοιχεία αυτά και το γεγονός ότι στη μάχη για την αποτροπή της διακίνησής τους έχουν καταγραφεί σοβαρά γραφειοκρατικά και νομικά εμπόδια, ο ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων ρωτά την Κομισιόν τι βελτιώσεις προτίθεται να κάνει.

ΝΑ ΕΠΕΝΔΥΣΟΥΜΕ ΣΤΗ ΔΙΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Αυτή την Πρωτομαγιά, την πρώτη με το Μνημόνιο, όλοι μιλούν για την κρίση. Η κρίση όμως φθάνει πολύ πιο βαθιά από όσα ακούμε στις ειδήσεις: Είναι κρίση οικονομική, με ένα οικονομικό μοντέλο που είχε από την αρχή ημερομηνία λήξης, εν γνώσει μάλιστα εκείνων που αποφάσισαν τις βασικές επιλογές. Είναι κρίση κοινωνική, όχι μόνο ως φτώχεια που απλώνεται και κοινωνική συνοχή που τρίζει, αλλά και ως υποβάθμιση των συλλογικών αγαθών, ως έλλειμμα εμπιστοσύνης και συνεργασίας ανάμεσα σε μας τους πολίτες. Είναι κρίση περιβαλλοντική, που γίνεται ακόμη χειρότερη με το fasttrack, τον ακρωτηριασμό του τρένου, την υποβάθμιση της συγκοινωνίας, την εκποίηση ζωτικών ελεύθερων χώρων, την «τακτοποίηση» των αυθαιρέτων, την καύση των σκουπιδιών, τον ενθουσιασμό για καταστροφικά ορυχεία και για γήπεδα γκολφ σε άνυδρα μέρη. Είναι χρεοκοπία όλου του πολιτικού συστήματος, αλλά και των αξιών και αντιλήψεων που μας οδήγησαν εδώ. Οι κλασσικές συνταγές του ΔΝΤ για στύψιμο της οικονομίας και της κοινωνίας, δεν είναι ο δρόμος να βγούμε από την κρίση. Διέξοδο όμως δε δίνει ούτε και η νοσταλγία για την πριν το Μνημόνιο εποχή, που μας οδήγησε στη σημερινή κατάρρευση. Η δική μας απάντηση, ως εργαζόμενοι και ως πολίτες, είναι ΝΑ ΕΠΕΝΔΥΣΟΥΜΕ ΣΤΗ ΔΙΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ, με ταυτόχρονες απαντήσεις για οικονομία, κοινωνία, περιβάλλον. Οι πράσινες θέσεις δουλειάς μπορούν να είναι κλειδί για να τονωθεί η οικονομία, να μπει φραγμός στην ανεργία, να προστατευτεί το περιβάλλον. Σε Ελλάδα και Ευρώπη χρειαζόμαστε αλλαγή πορείας με ένα Σύμφωνο για Βιώσιμη Ευημερία, και όχι με το «Σύμφωνο για το Ευρώ».